Jennifer Niven -Hayatın Kıyısında-Kitap Yorumu

Bazı kitapların garip bir büyüsü vardır beni içine çeken. Nefesimi kesip kuracak cümle bulamamamı sağlayan kitaplar vardır. Ne desem tamamen anlatamayacağımı bilmenin tuhaf bir hissizliği var içimde bu yazıyı yazarken. Bu tarz kitaplar bir elimin parmaklarını geçmezdi fakat Hayatın Kıyısında o bir elin parmaklarını geçemeyenleri ikiye katladı ve beni en çok etkileyen kitaplar arasında birinciliğe hak kazandı. Her insanın sevebileceği bir kitap olmasa dahi muazzam bir kitaptı. Baştan söyleyeyim eğer iyi bir ruh halinde değilseniz ve ruhsal durumunuz sizi aşağıya çekecek şeyler okumaya müsait değilse ne bu yorumu ne de kitabı okuyun. Sayfayı kapatıp çıkın ve yaşamınıza mutlu mesut devam edin. Ben bu sorunu bayağı derinden yaşadığım için size kesinlikle önermiyorum. Art ada ölüm ,intihar manik depresyon içeren kitaplar okumamalısınız ve yine bu temalarda diziler izlememelisiniz.

Hiç beğenmeyeceğiniz tarzda bir kitaba şans vermelisiniz.
Hiç görmediğiniz duymadığınız bir yazara şans vermelisiniz.
Yeni bir kitap alacağınızda sadece elinize öylesine geldiği için satın alın.
Dünya her şeyi planlayabilmek için fazlasıyla bilinmezlerle dolu.
Okuyacağınız kitabı bir kere olsun  rastgele seçin.


Bu kitabı okuyalı bir aya yakın oldu. Cümleler hala zihnimde yankılanmaya devam ediyor. Kendilerini bana belli etmek için zihnimde yanıp yanıp sönüyorlar. Kitabın başlangıcından sonuna kadar beğenmediğim tek bir yer bile yoktu. Yüreği mengeneye sıkıştırma eğilimi var kurulan cümlelerde. Yavaş  akan çok hızlı olmayan kelimelerle yavaş yavaş olsa da yüreği yerinden söken cümleler  var. Cümleleri saklamak istiyorum. Unutmak istemiyorum. Zihnimin en derinlerine kazımak istiyorum.

Konu olarak söyleyebileceğim çok bir şey yok. Kitabın kapağındaki cümle hepsini özetliyor.


                       Yaşamayı, ölmek isteyen bir çocuktan öğrenen bir kızın hikayesi...

Finch ve Violet.. Bu iki karakter tek bir vücut gibi.. tek bit ruh gibi...Kitabın her yerinde dolanan bu tek vücutlu ruhu sevdim. Öylesine sevdim ki anlatamam. Harikaydı. Finch'in dediği gibi bence de ''harika'' daha sık kullanılması gereken harika bir sözcük.
Finch karakteriyle iyi ki tanıştım. Bana deli dünya şey hatırlatan benden ve bizden olmadığını düşünen insanlara karşı savunduğum bir karakterdi. Violet'ten ziyade Finch'e benziyorum ben.Finch kendi halinde ve kafasında yaşadıklarıyla bana o kadar benziyor ki hayretler içinde kaldım okurken.
Finch'e benzediğimi söylemem size garip gelmesin .. Sonuçta Ucube Theodere Finch'ten  bahsediyorum. Benim kitabı okurken kıs kıs gülmeme ve etraftan bu ne yapıyor bakışarına sebep olsa da Finch harika biri.. Bana hayatımdaki bir insanı hatırlatıyor.
Birbirlerini anlayan ve bir sürü şey paylaşan bu ikilide Violet'e pek ısınamadım. Bazen kolundan tutup kitaptan çekip çıkarıp iki paralayıp geri kitaba sokasım geldi. Hayatın anlamının ne olduğu konusnda garip fikirlere kapılmama yardımcı olan bu kitabı yinede çok ama çok seviyorum
Kitabın her yerinde gözyaşlarımı tutamadım. Ben çok ağlayan bir insan değilimdir. Nadiren ve parça parça parça ağlarım. Bu kitapta ise ağladığım anları ve hissettiklerimi anlatabilseydim yeni bir kitap yazabilirdim. Anlatmayı beceremedim elbette....


Ölmeden önce yaşama neler bırakmamız ya da en azından bir şey bırakmak zorunda oluşumuzu o kadar iyi anlattı ki ağzım açık okudum .
Ölmek isteyen biri bir diğerine hayat verdi. Birbirlerinin ilacı olup iyileştiler..
Kitapta en çok sinir olduğum şey ise Finch'in ailesi oldu. Onlara o kadar kızgınım ki..
Finch'i neler hissettiği , nerede olduğu hakkında hiçbir fikirleri olmayan korkunç insanlar..
Hem susmak istiyorum. Kitap hakkında tek bir cümle dahi yazmak istiyorum hemde hiç susmadan o kadar çok konuşmak istiyorum ki bu ikilem arasında gelip gidiyorum. Kitabı gördüğüm anda bile kalbimin paramparça olduğunu kırıkların içerde bir yerlere battığını hissediyorum.
Kitap bitsin istemedim. Sonunu hem tahmin ettim hemde hiç ama hiç edemedim. Sonunu hem okumak istedim hemde hiç bitmesin istedim.

Kitap bitti...
Durdum...
Ağladım...
ve düşündüm.
 Kitap akıcıydı. Kolay okunabilitesi yüksekti ama ben neredeyse her cümlede durup düşündüğüm için yeterince hızlı okuyamadım. Gereksiz tek bir cümle hatta tek bir kelime dahi yoktu. Karakterler Violet biraz sönük kalsa bile yeterince başarılıydı. Finch ise muazzam bir karakterdi.
Kitabın baskısı ve çeviride de hiçbir sorun yoktu. Yazarın bidiğim kadarıyla çevrilen tek kitabı Hayatın Kıyısında umarım diğer kitapları da en kısa zamanda çevrilir.Bende okuma şerefine ulaşırım. Daha neler yazabileceğini çok merak ediyorum. Sevebileceğim şeyler yazabileceğini düşünüyorum.

Kitabın sonundaki yazarın notu ise okurlarını anladığını göstergesiydi.

Eğer hayatınızda bir şeylerin ters gittiğini düşünüyorsanız,sessiz kalmayın. 
Yalnız değilsiniz. 
Bu sizin suçunuz değil. 
Destek alın.
 Diyerek kitabı sonlandıran yazarımız gönlümü fethetti.
Kimin olduğunu hatırlamıyorum birinin yorumunda okumuştum.
Herkesin acısı kendinedir ve herkes farklı şekilde iyileşir diyordu. Her kimse bunu yazan çok haklı. Benim cümleye  dökemediğim ne varsa içine almış bu cümle.... Ona teşekkür ediyorum.

Bu yazının da sonlarına gelirken sizi siz yapan kitapların üstüne yazı yazmanın ne kadar zor olduğunu belirtmek isterim .Bunu yazarken çok zorlandım. Finch ve Violet'i andım. Yazara biraz kızdım biraz hayranlık duydum. Kitabı yeniden okumuş kadar oldum.
Bu kitabı okuyun.Bu yazıyı okuduktan sonra eğer kitabı okumadıysanız okuyun. 
Umarım size bir şeyler katabilmişimdir.Spoiler verememek  için kendimi çok zor tuttum. Belki spoilerlı ve alıntılarla dolu bir yorum daha girebilirim. 


Bu kitap benim için çok şey ifade ediyor umarım anlatmak istediklerimi anlatabilmişimdir ve sizde anlamışsınızdır .

 Herkese iyi kitaplar dilerim . Kitaplı kalın.

Bir iki alıntı bırakmak istiyorum.Ayrıca alıntılar yazısı yazacak olsam da dayanamadım...

''Birini sevmek ama ona yardım edememek çok korkunç bir şey olsa gerek.Aslında bunun nasıl bir his olduğunu çok iyi biliyordum.''

''Yeterince dikkatli bakarsak dünyadaki güzellikleri görebileceğimizi öğrendim. Ben de dahil, herkesin illa hayal kırıklığı yaratmak zorunda olmadığını ve doğru insanın yanında duruyorsan bir tümseğin bile yüksekte hissettirebileceğini öğrendim.''

“Benden daha iyisine layıksın. Daima yanında olacağıma söz veremem. İstemediğimden değil elbette ama açıklaması zor. Hıyarın tekiyim. Kusurluyum ve beni kimse onaramaz. Denedim. Hâlâ da deniyorum. Kimseyi sevemiyorum çünkü bu, sevgime karşılık verenlere haksızlık olur. Seni asla incitmem, yani Roamer’ı istedi­ğim gibi incitmem. Ama seni de binlerce parçaya bölüp kendime benzetmeyeceğime söz veremem. Bir ilişki kurmadan önce seni nelerin beklediğini bilmelisin.”

''Bir şarkı kalıcıysa onu içinde taşırsın.''